Vazgeçememek ölmek gibidir.Ama vazgeçemediğini bilmek ölmekten daha zordur.Bir tutkudur bazen vazgeçememek.Küçük bir çocuğun kırmızı bisiklet tukusu gibi.Ulaşamamak korkusu vardır.Ama yinede vazgeçemezsin.Sanki hayatta tek yapamadığın vazgeçebilmektir,Uğaşırsın vazgeçebilmek için.Vazgeçtim dersin.Ama birgün  bakmışsın kalbin vazgeçemediğini söyler.Vazgeçemezsin...İşte o zaman çılgın bir rüzgarın yapraklarını savurduğu kurumuş bir ağaç oluverirsi.Yaparakların verdır,ama kurudur.Umut gibi...Ama işte o çılgın rüzgar geliverir ansızın,herşeyi savurur.Tüm umutların kurumuş bir yaprak gibi bilinmezler içinde kaybolur....


                 BEN YAZDIM,İNŞAALLAH BEĞENMİŞSİNİZDİR...